‘Een dame, volledig ontspannen en tevreden zittend op de tak van een boom. Genietend van het moment en met alle tijd van de wereld, want deze dame heeft haar leventje prima op orde.’ Dit was het beeld dat Monique Coppens in haar hoofd had, toen ze me vroeg of ik voor haar een illustratie wilde maken voor de website van haar bedrijf Persoonlijk Paradijs. Die dame zou ik zélf wel willen zijn, dus echt moeilijk was het niet om te verzinnen hoe ik haar zou willen verbeelden.
Als ik een illustratie maak, begint het tekenproces eerst in mijn hoofd. Starend naar een vel wit papier, ontstaan de vormen en lijnen eerst als een idee. Zodra ik het beeld in gedachten heb gevormd, probeer ik het te vangen in potloodlijnen. Dit schetsen kan heel vlot gaan. Als ik het juiste beeld al in mijn hoofd heb gemaakt, is het vaak een kwestie van het ‘nog even tekenen’. Maar soms heb ik héél veel schetsen nodig voordat ik totaal tevreden ben met wat ik op het papier zie.
De dame in de boom was zo’n geval. Zij heeft meerdere vormen gehad voordat ik eindelijk kon zeggen: ‘Ja! Dit is ze!’. Doordat ik zelf bij Persoonlijk Paradijs coachingsessies heb gevolgd om inzicht te krijgen in de weg die ik met mijn eigen bedrijf wil bewandelen, had ik Monique inmiddels vrij goed leren kennen. Op een of andere manier vind ik het vaak lastiger om iets te maken voor iemand die dichter bij me staat, dan voor een opdrachtgever die ik niet persoonlijk ken. De lat lijkt hoger te liggen. En mijn perfectionisme zit me dan vréselijk in de weg. Maar dat is een leuk thema voor een ander blog.
‘Ja! Dit is ze!’, zei ook Monique toen ik haar de nieuwe header stuurde voor haar website. De dame in de illustratie staat precies voor datgene waar Monique creatieve, ondernemende vrouwen helpt naar te streven: Een staat van vrijheid en tevredenheid. (Want wie werk maakt van zijn wensen, zou zómaar eens die wensen vervuld kunnen zien!)
In een staat van volledige tevredenheid verkeer ik ook als een illustratie of ontwerp ‘af’ is. Ik krijg wel eens de vraag: ‘Hoe weet je nou wanneer een tekening echt klaar is?’. Dat is een lastige vraag om te beantwoorden. Veel beeldmakers (mijzelf inbegrepen) hebben de neiging om te blíjven doorprutsen aan een tekening. Nog éven dit.. Nog éven hier.. Het gevaar schuilt daarin dat je té ver doorgaat en je werk er niet beter op wordt. De grote truc is regelmatig even je werk wegleggen, afstand nemen en er met een frisse blik naar kijken. Het moment dat een illustratie klaar is? Voor mij is dat een combinatie van weten, zien en voelen. Hoe precies? Geen idee, ik denk dat je dit door de jaren heen leert zien. Wat ik wel weet is dat zodra een illustratie klaar is, en ook nog eens góed is, ik ernaar kan blijven kijken. Tekeningen die het nét niet zijn stop ik weg, wil ik niet meer zien. De dame in de boom was er een om naar te blijven kijken.
De dame kwam echt tot leven toen Monique mij vroeg om haar een naam te geven. Dat gebeurde heel vlot en intuïtief in een conversatie binnen de mastermind groep waar Monique en ik deel van uitmaken. En zo werd Nola ‘geboren’. Op de Persoonlijk Paradijs website kreeg Nola haar eigen pagina en inmiddels is ze in verschillende poses terug te vinden. Nola blijkt namelijk een kei in het promoten van Monique’s cursussen. Een goed team: Monique en Nola!
Hoe gaaf is het om te zien dat je creaties de wereld weer een héél klein beetje mooier hebben gemaakt.
Sorry, comments are closed for this post.